ยกมือสาธุ!! รักคือบ่วงห่วงคือทุกข์!! ห้าร้อยปีอันยาวนานที่ผีตนหนึ่งเฝ้า “กระดูกลูกเมีย” ด้วยความหวงแหนถึงคราวยุติเพราะ “แว่วเสียงเทศนาของหลวงปู่มั่น”!!




เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๔๙๐

ขณะที่ผู้เล่าเรื่องนี้อยู่กับ “พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต” ที่วัดป่าบ้านหนองผือ วันหนึ่งคุณฟอง ชินบุตร (โยมผู้นี้มาวัดเป็นประจำ) ได้แบกไหกระเทียมชนิดปากบาน มีฝาครอบ ขนาดใหญ่เกือบเท่าขวดโหล ข้างในบรรจุกระดูก นำมาถวายพระอาจารย์

โยมฟองเล่าว่า  เจ้าของไหเขาให้นำมาถวาย เป็นไหใส่กระดูกคน ดูเหมือนจะเป็นกระดูกเด็ก  แต่กระดูกนั้นนำไปฝังดินแล้ว  ส่วนปากไหบิ่นเพราะถูกผานไถขูดเอา

โยมฟองได้เล่าถึงเหตุที่ได้ไหนี้มาว่า  นายกู่ พิมพบุตร ผู้เป็นเจ้าของนา ตั้งใจจะไปไถนาตอนเช้าตรู่  ตื่นขึ้นมาเห็นยังมืดอยู่จึงนอนต่อ  พอเคลิ้มหลับไปก็ฝันเห็นว่า มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่า

“ให้ไปเอาไหกระดูกสองใบไปถวายพระอาจารย์มั่นให้ด้วย”

นายกู่ถามว่า

“ไหอยู่ที่ไหน?”

ชายคนนั้นตอบว่า

“ไถนาไปสักสามรอบก็จะเห็น”

ถามว่า

“ชื่ออะไร?”

ตอบว่า

“ชื่อตาเชียงจวง… มาเฝ้ากระดูกลูกอยู่ที่นี่ได้ห้าร้อยปีแล้ว  วันหนึ่งได้ยินเสียงพระอาจารย์มั่นเทศน์แว่ว ๆ มาในเวลากลางคืนว่า  เป็นหมามานั่งเฝ้าหวงกระดูกแล้วก็กัดกัน ส่วนเนื้อล่ำ ๆ อร่อย ๆ มนุษย์เอาไปกินหมดแล้ว  มัวแต่มานั่งเฝ้าห่วงเฝ้าหวงกระดูกตนเอง กระดูกลูกเมีย ตายแล้วไปเป็นผีเปรต ต้องมานั่งเฝ้ากระดูกถึงห้าร้อยปี แล้วจึงได้สติระลึกได้  ทั้ง ๆ ที่อด ๆ อยาก ๆ ผอมโซ ก็ยังพอใจเฝ้าหวงเฝ้าห่วงกระดูกลูกเมียอยู่ … กว่าจะรู้ตัวก็เสียเวลาไปห้าร้อยปีแล้ว”!!

นี่แหละ… เพราะความรัก ความห่วงหาอาลัย เป็นเหตุให้ไปเกิดเป็นผีเป็นเปรต เฝ้าสิ่งที่รักและอาลัยจนลืมวันลืมเวลา!!

ขอขอบคุณข้อมูลจาก siamvariety.com

Cr:http://www.pandank.com/bones/